Ogłoszenia duszpasterskie
OGŁOSZENIA DUSZPASTERSKIE NA XI NIEDZIELĘ ZWYKŁĄ .
- Choć czerwiec – miesiąc poświęcony Najświętszemu Sercu Pana Jezusa – nie przestawajmy modlić się słowami Litanii do Serca Pana Jezusa czy Koronki do Miłosierdzia Bożego, albo aktu poświęcenia rodzaju ludzkiego; nie przestawajmy Jego prosić: „Jezu cichy i pokornego Serca, uczyń serca nasze według Serca Twego”. Jeżeli leży nam na sercu odkupienie, to musimy wpatrywać się w przebite Serce Zbawiciela, coraz bardziej musimy być do Niego podobni. Dzisiaj nabożeństwo o godzinie 18.15, a w dni powszednie po Mszy Świętej o godzinie 19.00.
- Po Mszy Świętej zachęcam do nabycia i lektury naszego Gościa Niedzielnego, w którym zapowiedź Marszu dla Życia i Rodziny, który 16 czerwca przejdzie ulicami Warszawy, Krakowa i kilkunastu innych miast. W kulturze, która stawia znak zapytania nad rodziną, marsze pokazują jej głęboki sens i piękno.
- W liturgii Kościoła w tym tygodniu przeżywać będziemy:
– poniedziałek – wspomnienie Brata Alberta Chmielowskiego, zakonnika. Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej. Brał udział w powstaniu styczniowym. Został ciężko ranny w bitwie pod Malechowem i dostał się do niewoli rosyjskiej. W prymitywnych warunkach polowych amputowano mu nogę, co zniósł niezwykle mężnie. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Monachium.
W 1887 roku Adam Chmielowski przywdział habit tercjarski i przyjął imię Albert. Tak powstało Zgromadzenie Braci III Zakonu Świętego Franciszka. Albert był człowiekiem rozmodlonym i pokutnikiem. Odznaczał się heroiczną miłością bliźniego, dzieląc los z najuboższymi i pragnąc przywrócić im godność. Zakładał nowe przytuliska, sierocińce dla dzieci i młodzieży, domy dla starców
i nieuleczalnie chorych.
– środa – wspomnienie świętego Romualda, opata. Urodził się w 951 roku w Rawennie. Mając 20 lat, był świadkiem śmierci swego wuja w wyniku pojedynku z ojcem Romualda. Chcąc odpokutować za ten grzech, udał się do klasztoru benedyktyńskiego
i postanowił zostać zakonnikiem. W 978 roku wraz z przyjaciółmi wyruszył do Katalonii, by tam w miejscowości Cuxa założyć wspólnotę eremicką. Dwadzieścia lat później powrócił do Italii i rozpoczął dzieło reformy licznych pustelni i klasztorów.
W Camoldoli w Toskanii w 1012 roku powstał pierwszy kamedulski dom zakonny z dwudziestoma osobno wybudowanymi celami. Romuald był dla wielu wzorem gorliwości ascetycznej i pokutnej. Zmarł w 1027 roku w pustelni w Val di Castro. Regułę zakonu zatwierdził w 1072 roku papież Aleksander II.
– czwartek – wspomnienie błogosławionego Władysława Bukowińskiego, prezbitera. Nazywany jest apostołem Kazachstanu. Urodził się w 1904 roku w Berdyczowie w rodzinie ziemiańskiej. W latach 1921-31 studiował prawo. A następnie teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1931 rok. Pod koniec lat 30, wyjechał na Kresy. Po rozpoczęciu II wojny światowej i zajęciu przez Sowietów Łucka został aresztowany za niesienie pomocy Polakom wywożonym na Wschód. Ponad 13 lat spędził w radzieckich więzieniach i obozach pracy, gdzie służył chorym w więziennym szpitalu, udzielał sakramentów i prowadził rekolekcje w różnych językach. Dobrowolnie przyjął obywatelstwo Związku Radzieckiego, aby mógł pozostać wśród wiernych. Odbył wyprawy misyjne, m.in. do Tadżykistanu, Ałmat, Aktubińska. Zmarł w Karagandzie 3 grudnia 1974 roku, do końca prowadząc pracę duszpasterską. Został beatyfikowany w 2016 roku.
– piątek – wspomnienie świętego Alojzego Gonzagi, zakonnika. Urodził się 9 marca 1568 roku we Włoszech. Od siódmego roku życia oddawał się modlitwie i surowym praktykom pokutnym. Pierwsze Komunii św. udzielił jemu św. Karol Boromeusz. Mimo sprzeciwu ojca wstąpił do nowicjatu jezuitów w Rzymie. Podczas epidemii dżumy w 1590 roku zgłosił się do opieki nad chorymi. Niestety, jego organizm nie oparł się zarazie. Alojzy zmarł w opinii świętości jako kleryk 21 czerwca 1591 roku, w wieku zaledwie 23 lat.
– sobota – wspomnienie świętych męczenników Jana Fishera, biskupa, i Tomasza Morea. Żyli na przełomie XV i Xvi wieku. Jan Fisher urodziła się w 1469 roku. Był profesorem i kanclerzem uniwersytetu w Cambridge. W 1504 roku został biskupem Rochesteru i został wychowawcą króla Henryka VIII. Natomiast Tomasz More urodził się w 1478 roku. Studiował na uniwersytecie w Oksfordzie. Potem rozpoczął karierę prawniczą. W 1529 roku jako pierwsza świecka osoba w historii objął stanowisko kanclerza. Obaj odmówili zgody na rozwód Henryka VIII z prawowitą małżonką Katarzyną i na małżeństwo z Anną Boleyn. Nie podpisali też tzw. aktu supremacji, w którym król uznał siebie za jedynego zwierzchnika Kościoła w Anglii. Zostali za to skazani na śmierć i ścięci w 1535 roku. Św. Jan patronuje prawnikom, a św. Tomasz – politykom i rządzącym. - Za tydzień obchodzić będziemy Dzień Ojca. Modlitwą obejmijmy wszystkich ojców, by godnie i z miłością wypełniali swoje obowiązki w codziennych staraniach o własne rodziny. Dla ojców powołanych do wieczności, którzy nas wyprzedzili
w pielgrzymce wiary, wypraszajmy miłosierdzie Boże. - W niedzielę zapraszamy do Katedry koszalińskiej, bezpośrednio po Mszy św. o godzinie 19.00, na spektakl muzyczny wystawiony przez diakonię muzyczną z Ustronia Morskiego „Krzyż – nadziei dobrej znak”.
- Niech Boże błogosławieństwo ożywia naszą wiarę w prawdę, że Bóg w Trójcy Osób jest zawsze z nami i prowadzi nas, choć nieraz po wyboistych drogach, do ostatecznego celu, jakim jest niebo.
Ks. Marek Kowalewski, proboszcz
SZCZECINEK , DNIA 16 CZERWCA 2024 ROKU .
LIST KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI W SPRAWIE OCHRONY ŻYCIA
Umiłowani Siostry i Bracia!
Fragment Ewangelii św. Marka na dzisiejszą jedenastą niedzielę zwykłą, pozostawia nam przesłanie o królestwie Bożym, które Bóg „wsiewa” w ziemię ludzkiego serca. Teksty liturgiczne wyjaśniają, że jest to „królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju”. W przypowieści o ziarnku gorczycy dostrzegamy troskę Boga o życie ludzkie, o godne
i właściwe warunki jego rozwoju i wzrostu, a wreszcie, o jego zbawienie. Bóg Wszechmogący jest Dawcą Życia, przez co jest obecny w poczęciu i życiu każdego człowieka. Życie nowej, unikalnej osoby ludzkiej, rozpoczyna się od poczęcia, czyli połączenia komórek matki i ojca. Od tego momentu każdy człowiek powinien mieć zapewnione pełne prawo do ochrony życia.
„Nie może istnieć prawdziwa demokracja, jeżeli nie uznaje się godności każdego człowieka i nie szanuje jego praw”- przypominał św. Jan Paweł II w encyklice Evangelium vitae (nr 101). Prawa każdego człowieka do życia chroni Powszechna Deklaracja Praw Człowieka, Karta Praw Podstawowych UE oraz Konstytucja RP i zapisy ustawowe. Jest to elementarna zasada wpisana w naturę człowieka, której nie wolno naruszać. „Należy zatem stwierdzić z całą mocą i jasnością, nawet w naszych czasach, że obrona rodzącego się życia jest ściśle związana z obroną jakiegokolwiek prawa człowieka. Zakłada ona przekonanie, że każda ludzka istota jest zawsze święta i nienaruszalna w jakiejkolwiek sytuacji i w każdej fazie swego rozwoju” (Deklaracja Dykasterii Nauki Wiary Dignitas infinita, 91).
Obecnie jesteśmy świadkami narastającej presji zmiany prawnej ochrony ludzkiego życia w kierunku legalizacji zabijania dziecka
w łonie matki. Jest to bardzo niepokojące i niezwykle groźne, dla bezpieczeństwa publicznego. Każdy człowiek dobrej woli powinien się temu sprzeciwiać. Życie bowiem, jako wartość naczelna każdego człowieka i fundamentalny element dobra wspólnego, jest dobrem podstawowym, górującym nad indywidualną wolnością innych. Nikt więc, w imię osobistej wolności, nie ma prawa decydować o życiu drugiego człowieka.
„Kościół nie przestaje przypominać, że godność każdej istoty ludzkiej ma charakter istotowy i obowiązuje od poczęcia do naturalnej śmierci” (Dignitas infinita, 47). „Nie zabijaj” i „chroń ludzkie życie” – to podstawowe zasady, którymi powinien się kierować każdy człowiek prawego sumienia. Wbrew dość powszechnej narracji, nie są one wyrazem przekonań wynikających tylko z wiary chrześcijańskiej, ale płyną ze zrozumienia samej ludzkiej natury.
Wartym podkreślenia jest, jak wielkie znaczenie dla ochrony poczynającego się życia ma kochająca się rodzina, zbudowana na trwałym małżeństwie rodziców, stanowiąca „sanktuarium życia” oraz podstawową komórkę społeczną. „Tak więc mężczyzna i kobieta zjednoczeni w małżeństwie zostają włączeni w Boże dzieło: poprzez akt zrodzenia – dar Boży zostaje przyjęty i nowe życie otwiera się na przyszłość” (Evangelium vitae, 43). Tymczasem zabójstwo dziecka poczętego powoduje poważne cierpienie psychofizyczne
i duchowe, prowadząc często do rozbicia rodziny.
Wyrażamy wielki szacunek i uznanie dla matek, które z miłością służą życiu i chronią swoje dzieci nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Świadczą one o tym, że radość, piękno i wielkość miłości macierzyńskiej wyrażają się w nieprzemijającej trosce o dobro dzieci niezależnie od okoliczności.
Zwracamy się także do ojców, których rolą jest ochrona rodziny, a zwłaszcza kobiet w stanie błogosławionym oraz ich dzieci. Wasze pełne miłości zaangażowanie na rzecz obrony najbardziej bezbronnych, potrzebujących szczególnego wsparcia, jest niezastąpione. Tym bardziej więc dzisiaj nie wolno wam dystansować się od zaangażowania w prawną ochronę ludzkiego życia.
Zdarza się jednak, że brzemienna matka znajduje się w bardzo trudnej sytuacji i potrzebuje specjalistycznej pomocy. Kościół, organizacje pozarządowe i lokalne instytucje niosą ją prowadząc m.in. Domy Samotnej Matki czy Okna Życia, zapewniając wsparcie materialne, prawne i psychologiczne. Tej pomocy nie może nigdy zabraknąć również ze strony państwa. Wszyscy jesteśmy do niej zobowiązani.
Troska o życie wyraża się także przez to, że nie wolno zmuszać lekarzy, personelu medycznego i farmaceutów do angażowania się w proceder zabijania dzieci w okresie prenatalnym czy też osób starych i chorych. Takie działania łamią podstawowe prawo do zachowania klauzuli sumienia.
Jako pasterze Kościoła katolickiego w Polsce, a jednocześnie obywatele naszego kraju, mamy prawo i obowiązek przypomnieć – zarówno wiernym Kościoła katolickiego, jak i wszystkim ludziom dobrej woli – że jesteśmy zobowiązani do szacunku wobec człowieka, zwłaszcza wobec najsłabszych i bezbronnych. Szczególna odpowiedzialność za ich życie spoczywa na tych, którym na mocy mandatu społecznego została powierzona troska o dobro wspólne.
Papież Franciszek zwrócił się ostatnio do nas Polaków: „Niech Polska będzie ziemią, która chroni życie w każdym jego momencie, od chwili, gdy pojawia się w łonie matki, aż do jego naturalnego kresu. Nie zapominajcie, że nikt nie jest panem życia, czy to swojego, czy też innych. Z serca wam błogosławię!” (Franciszek, Słowa do Polaków w czasie audiencji ogólnej, 20 marca 2024 r.).
Dziękując każdemu, kto w różnych wymiarach życia osobistego i publicznego służy życiu i prawdzie, w Imię Chrystusa prosimy Was o wytrwałą i ofiarną obronę Ewangelii życia. Włączmy się wszyscy do wielkiej modlitwy w tej intencji, dziś zanoszonej za wstawiennictwem Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, słowami św. Jana Pawła II (Evangelium vitae, 105)
O Maryjo, jutrzenko nowego świata,
Matko żyjących, Tobie zawierzamy sprawę życia:
spójrz, o Matko, na niezliczone rzesze dzieci,
którym nie pozwala się przyjść na świat,
ubogich, którzy zmagają się z trudnościami życia,
mężczyzn i kobiet — ofiary nieludzkiej przemocy,
starców i chorych zabitych przez obojętność albo fałszywą litość.
Spraw, aby wszyscy wierzący w Twojego Syna
potrafili otwarcie i z miłością głosić
ludziom naszej epoki Ewangelię życia.
Wyjednaj im łaskę przyjęcia jej jako zawsze nowego daru,
radość wysławiania jej z wdzięcznością w całym życiu
oraz odwagę czynnego i wytrwałego świadczenia o niej,
aby mogli budować, wraz z wszystkimi ludźmi dobrej woli,
cywilizację prawdy i miłości
na cześć i chwałę Boga Stwórcy,
który miłuje życie.
Podpisali pasterze Kościoła katolickiego w Polsce obecni na 398. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski, w Warszawie, w dniu 10 czerwca 2024 r.
Za zgodność:
Bp Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny
Konferencji Episkopatu Polski